Әдеби KZ
болыса бастады. Осы кезде ауылдары астанаға жақын студенттер деканаттан
жалынып жүріп рұқсат алысып үйді-үйлеріне кетісіп жатты.
Жаңа жыл қарсаңындағы соңғы лекциялардың аралығында Меңтай менен:
– Ағай, ертең Жаңа жыл ғой, сіз елге қайтпайсыз ба? – деп сұрады.
Мен басымды шайқадым.
– Неге? Өзіңіз соғыстан келдіңіз, өзге бармаса да сіздің баруыңыз керек ғой,
ағай. Әке не шеше, тіпті болмаса, туыстарыңыз бар шығар. Не басқа бір
жақын адамдарыңыз болар. -
Соңғы сөйлемін Меңтай ойланыңқырап айтып еді. Тегі, мен соны сезіп
қалмасын
деді
ме
екен,
әйтеуір,
одан
кейінгі
сөздерін
сәл
шапшаңдатыңқырап жіберді. – Ал менің шешем тірі болса, мұнда бір сағат та
тұрмастан үйге осы қазір-ақ жүріп кетер едім. Бірақ, шешем былтыр қайтыс
болды.
– Неден? – деппін мен өлген адамның неден қайтыс болғанын білсем, бейне
бір тірілтіп жіберетіндей-ақ.
– Неден деріңіз бар ма, бәрі соғыстың әлегі ғой, ағай, – дей салды қыз
шешесінің неден өлгенін ежіктеп түсіндіріп жатқысы келмегендей.
– Біздің де үйде ешкім жоқ, – дедім мен.
– Жалғыз екенсіз ғой.
– Жоқ, қарындасым бар.
– А, қарындасыңыз бар ма? – Меңтай көзі мөлдірей түсіп сәл ойланып қалды.
– Соғыстан ағасы аман келген қарындастан бақытты адам бола ма екен,
шіркін! – Ол маған қайтадан сұрақ қойды. – Ал сіз қарындасыңызға неге
|