Бірақ:
Ер азамат аяқтан екі шалғанды – елемейді,
Үш шалғанға-ұтылмайды,
Төрт шалғанға- төңкерілмейді,
Бес шалғанға- берілмейді,
Жеті шалдырғанға –жеңдірмейді.
Берілмеңіз, берік, бекем болыңыз, Бауырым!
Жеңілмеңіз, жеңіп шығыңыз, шырағым!
Досты сүйсінтіп,
Дұшпанды күйінтіп,
Өзіңіздің маңғаз қалпыңызбен,
Жан-жағыңызға жылы жымиып,
Жүректерге жылу шашып,
Жадырап,
Жарқырап,
Жайраңдап,
Қадірлі келінмен қолтықтасып,
Қасқайып, үйіңізге қайтыңыз.
Аман сау халқыңызбен қауышыңыз,
Мен осыны айтайындеп келдім Сізге,
Аяғым жеңіл болсын,
Ағалық ақ тілегімді қабыл алыңыз!
23. 8. 1992ж.
10. 00
***
Шаршаңқырап қалған Батырын төсегіне жатқызды, жастығын биіктетіп, суын бас жағына қойды. Осылай бәйек болып жүрген жары Кәмилаға:
- Батыр, отыр қасыма, --деді, Шахмардан. Баяғы қапсағай денелі, биік бойлы Батыры жоқ, жүдеген, еттен арылған. Кәмила салалы саусақтарын алақанына салып, баяу сипап отыр. Екеуі де үнсіз. Кәмила Батырының айтпағынан қорқады, баяғыдағы үлкендер айтатын «арыздасу-соңғы сөзін» естуге жүрегі дауламайды. Арыздасса-ақ болды сол мөнетте жүріп кететіндей жүрегі аузына тығылады. Бірін-бірі қимайды, жаратушы алдында дәрменсіз, шарасыз. Өкініштің өксігі Кәмила кеудесін кернеп, еркіне жіберсе болды-ақ моншақ-моншақ болып ағылудың аз ақ алдында. Осыны сезе қалған Шахмардан:--Батыр, сен жылайтын болсаң мен шаршап қаламын, сен жылама сондықтан ,-деп, біраз дамылдап отырды да,-- жаңа әке мен анамды босқа сөз еткен жоқпын, Батыр. Түсіме көкем кіріп жүр...,--тағы да үнсіздік. Кәмила «әкей не айтты?» деп сұраған жоқ, бәрі де белгілі болып тұрған жоқ па, несін сұрайды.—Мені уайымдама, балаларың бар құдайға шүкір, немерелер де келіп жатыр өмірге...Екеуміз бір кісідей-ақ өмір сүрдік, ащыны да, тәттіні де бірге бөлістік...Шахмарданның ауруы содан болды, сол кінәлі деп ертең біреулерге өкпе артып жүрме, ол ұсақтық болады, Алланың жазуы осы шығар. Ешкімге өкпелер жағдайым жоқ, Димекеңе не деп өкпелейін, жас демей министр етті, президент қойды...айналасындағы өсекшілер ғой көп нәрсені бүлдірген...ал, кім-кім де өз күнәсі үшін өзі жауап береді ... «бұл дүниенікі ол дүниеге кетпейді» деп көкем жиі айтып отырушы еді. Сондықтан бәрінің де жауап беретін кезі келеді, әлі... Сабырлы бол. Сен жылап, азып-тозба...балаларға бас- көз бол. Бір-бірімізге артық-кем кеткен кезіміз болса кешіріммен қарайық,-деді де Шахмардан бейне бір арыздасып, ақтық сөзін айтқандай болып және «бұныма не айтасың ?» дегендей Кәмилаға қарады. Кәмила: «Сен де кешір мені?» деп, аузын ашса болды ажал Батырын алып кетердей болып, үндемеді. Бірақ, осы үнсіздігі үшін әлі күнге дейін өлердей өкінеді, арыздасып, бұрынғы-соңғының жолын жасамағанына өкінеді. Өмірдің соңы осылай өкінішпен бітетіні несі екен?!
Шахмардан осыдан кейін ұзақ жатқан жоқ.
Достарыңызбен бөлісу: |
